„Wariant La Plata” znalazł się dziś na liście książek nominowanych do Nagrody Conrada, przyznawanej za prozatorskie debiuty literackie. Patrząc symbolicznie, Joseph Conrad to świetny patron dla książki która, oprócz paru epizodów marynistycznych, nad- i podwodnych, stosuje jeden z ulubionych chwytów autora „Jądra Ciemności”. Bo główny bohater i zarazem narrator ma w sobie coś z gaduły Marlowe’a, którego dobrze się słucha, lecz opowieść nabiera tym więcej sensu, im mniej się mu wierzy. Bo parę razy książka utrafiła w ton, który jest ironiczny, ale nie unieważnia dramatyzmu przedstawianych wydarzeń. Bo to, co ma być intrygą szpiegowską, ma co nieco wspólnego z groteskowym bezsensem wydarzeń z „Tajnego agenta” (mówię do ciebie, Pedro z Buenos Aires; krzyczę na pana w generalskim niemieckim, nierozważny kapitanie Lempp, któryś zgubił Enigmę; pytam cię raz jeszcze, człowieku przedstawiający się jako pułkownik Cartier, czyś się naprawdę uczył skakać na spadochronie, a przede wszystkim skąd mogłeś od razu wiedzieć, dlaczego Anglicy opuścili olimpiadę szachową zaraz po wybuchu wojny).
I jeszcze jedno: teorie spiskowe. Conrad, tak wyczulony na kłamstwo i zmyślenie, a już szczególnie na oszukiwanie siebie, pewnie by o nich pisał. A niezależnie od historycznego charakteru „Wariant La Plata” jest właśnie o teoriach spiskowych, w które główny bohater z czasem wierzy coraz bardziej.
